comptine
, nom féminin

{chansonette que les enfants

chantent ou scandent

afin de désigner celui qui devra

sortir du jeu

ou courir après les autres_}




μετρονόμος

ή αλλιώς, συνεδρίες 2


Κάθε μέρα δίνω μία μάχη για να αποκοπώ από τις ρίζες μου, από τη νοσταλγία της συνήθειας. Είναι μια λαμπρή χιλιοειπωμένη παραβολή, ενα κλισέ στο οποίο δεν θα επέτρεπα ποτέ τον εαυτό μου να πέσει. Κι όμως. Λαμπρά! τώρα νιώθω συμπάθεια για ό,τι αποστρεφόμουν ως μαζικό. Σαν να κρυφοκοιτώ μια σαπουνόπερα πάνω από τις σελιδες ενός βαρετού διανοητικού "αριστουργήματος". Πλήγμα στο Ναρκισσισμό μου.


Παρόλα αυτά νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ-
είναι κατι πιο βαθύ που συμβαίνει εδω πέρα.


Κάθε μέρα δίνω μια μάχη απέναντι σε αυτή τη δεύτερη εφηβεία, η οποία όπως οι πυραμίδες του Pei στέκεται ακριβώς αντιδιαμετρικά από την πρώτη. Τόσο που κάνει τον εντοπισμό της δύσκολο κάτω από το χώμα. Παράδειγμα για να γίνω κατανοητή: το σπίτι μου, το μικροσκοπικό μου cabanon, που αγαπώ να μισώ, είναι η σπηλιά, το καταφύγιο μου. Βγαίνω από τα σπλάχνα του [ω, τι βιολογική αλληγορία!] με ζόρι και αρνούμαι να σπάσω τη συνήθεια μου να γυρνώ το βράδυ. Σαν να κρατώ έναν αόρατο δεσμό με τον εφηβικό μου δεσμωτή. Η επανάληψη, η μίμηση, προσφέρει την ασφάλεια που μου λείπει. Ένας συμπαντικός μετρονόμος κρυμμένος στα κύτταρα μου, που ποτίστηκαν με τα αμέτρητα ηβικά "μη". 


Θα το θέσω απλά, 
τους κανόνες τους οποίους κόντραρα στα χρόνια της εφηβείας, αναπαραστώ με τελετουργική ακρίβεια τώρα χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος παρα μόνο η αίσθηση ασφάλειας που μου προσφέρουν. Από αυτή την ασφάλεια προσπαθώ να ξεφύγω. Είναι η δεύτερη μου έξοδος από το μητρικό πάπλωμα.


Σε στιγμές παροξυσμού βγαίνω από το σώμα μου και με παρακολουθώ σε αυτή την πορεία "δημιουργικής καταστροφής" [ναι, doc] αυτών των νόμων. Είναι μια μάχη, το πέρασμα από το αμήχανο μεταβατικό στάδιο, σε ένα δυνατό υπερσύνολο τα μέρη του οποίου συνεργάζονται άψογα. 


Το κτήνος βγήκε απο την κοιλιά γεμάτο βιολογικές εκκρίσεις και μέσα σε μερικά λεπτά τρεκλίσματος μαθαίνει να περπατά. Μεσα σε λίγες ώρες μόνο, ωσότου δυναμώσει θα αρχίσει να τρέχει. Η δική μου αναλογία κράτησε κάποια χρόνια. Τώρα κοιτώ το καθρέφτη και νομίζω οτι σιγά σιγά ακόμα και τα τελευταία ίχνη ήβικής υγρασίας εξαφανίζονται.


Είναι όμως μια μάχη που συνεχίζω να δίνω, ωσότου το είδωλο γίνει ένα με το σώμα, ωσότου αποκοπώ από το μετρονόμο μου και αρχίσω να συνθέτω τη δική μου συμφωνία.


shoot to the stars.


Κάπως έτσι στη χιονισμένη κατηφόρα, ντόπαρα με συναίσθημα [γιατί η σκέψη δεν προηγήθηκε της μάχης] και αποφάσισα πως είμαι ευτυχισμένη.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Μου αρέσει που τα κείμενα σου απαιτούν δεύτερη ανάγνωση ... Καλή σου μέρα!