comptine
, nom féminin

{chansonette que les enfants

chantent ou scandent

afin de désigner celui qui devra

sortir du jeu

ou courir après les autres_}




το τελευταίο πολυτελές χαράκωμα

Καμιά φορά σκέφτομαι τόσο δυνατά που ύστερα από το διάστημα της παύσης νιώθω πως είχα στ'αλήθεια τη συνάντηση με κάποιον. Το αίσθημα της κοινωνίας. Συντροφιά.


Αυτές οι παύσεις είναι που σώζουν τη ζωή μου μέσα στα 17 τετραγωνικά που μυρίζουν το βάθος του νεροχύτη. Οι παύσεις δίνουν ρυθμό στη μέρα μου. Χωρίζουν τον κύκλο μου σε επισόδεια, του δίνουν ποικιλία. Αυτές οι παύσεις μου θυμίζουν πως υπάρχω. Είναι τα παράσιτα που διαταρασσουν την μονοτονία. Αλλιώς το να ζεις γίνεται τόσο δεδομένο, όπως το άσπρο χρώμα στον τοίχο.


Οι παύσεις με ξυπνάνε.


Ξέρω από που προέρχονται. Ή μαλον, ξέρω ο,τι μπορώ εγώ να δώ σε αυτές. Το μυαλό μου τρέχει στο μέλλον καθώς το σώμα μου, το "ζειν" μου είναι στο παρόν με φυσική νηφαλιότητα, και συνεχίζει την default πορεία του τηλεχειριζόμενο από τη συνήθεια. Όταν οι δύο χρόνοι συναντηθούν, όταν ας πουμε για παράδειγμα, το βλέμμα μου σκαλώσει στο φεγγάρι που φωτίζει απο ψηλά την "αυτόφωτη" πόλη, μια παύση γράφεται στο πεντάγραμμό μου. Η εκπομπή των σκεψεων σταματά. Είμαι εγώ εδώ σε πρώτο χρόνο, σε πρώτο πρόσωπο. Κοιτάω το φεγγάρι, τόσο απλά και η σιωή γεμίζει το κενό εκεί που μέχρι πριν ένα λεπτό υπήρχε κάποιος που φώναζε.


Όσα σκέφτηκα, σε στύλ REM πλουτίζουν τις εμπειρίες του "ζειν" όσο τις πλουτίζουν και τα όνειρα. Ένας ολόκληρος πλαστός κόσμος. Αν δεν καταγραφούν, χάνονται. Για πάντα; Όχι. Όχι για πάντα.


Στο επόμενο βύθισμα της νάρκωσης έχουν ήδη γίνει παράδοση και κληρονομιά, απλά δεν μπορούν ποτέ να αναπαραχθουν σε πρώτο πρόσωπο. Υπάρχει μόνο η σκιά τους. Αν την κοιτάξεις κατάματα, χάνεται.


Κάπως έτσι δύο ζωές συμβάινουν μέσα σε αυτά τα 17 τετραγωνικά. Η φυσική και η προβολή της στο άπειρο του μυαλού. Μα άμα προσθέσουμε σε αυτές το χώρο των ονείρων μου, που παίρνει κομμάτια κι απτίς δύο, είμαστε μια κοινωνία υπάρξεων που καταντά τρομακτική. Γεμίζει το χώρο, δεν με αφήνει να αναπνεύσω.


Αν δεν ήταν ως τωρα ξεκάθαρο, θα το πώ ωμά. Η προβολή στον ξύπνιο μου είναι η βόλτα που αφήνω τον διανοητικό μου σκύλο να κάνει σε ένα αχανές λιβάδι. Η προβολή στον ύπνο μου είναι η βόλτα που αφήνω το συναισθηματικό μου σκύλο να κάνει στο ίδιο λιβάδι. Κάποτε τρώγονται. Κάποτε ξεχνιούνται. Δεν ξέρω ποιό από τα ζώα μου είναι πιο τρομαχτικό, μα είναι και τα δύο κτήνη. Τα ένστικτά τους είναι τέτοια. Όση εκπαίδευση κι αν λάβουν, παραμένουν άγρια και η θέληση τους είναι να εκτονωθούν.


Πώς να τα κρατήσω κλεισμένα σε 17 τετραγωνικα; Πόσο μάλλον σε ένα σώμα. Αν δεν τα αφήσω ελεύθερα, μια φορά τη μέρα, τις δυο μέρες, γίνονται άγρια, θέλουν νε μου επιτθούν. Έτσι αφήνομαι. Αφήνομαι και τρέφομαι κι εγώ απο την ελευθερία τους. Περπατώ στο λιβάδι όσο εκείνα τρέχουν και το σώμα μου ζεσταίνει νερό  ή πλένεται από τη βρωμιά της πόλης.


Στο τέλος, μόνο οι παύσεις μου, αυτά τα καταπληκτικά ονομασμένα soupir είναι εκείνα που με σωζουν.


παρίσι,
23 νοέμβρη
9:15

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Mas ekfrazei olous ... Se eyharistw!

Ανώνυμος είπε...

Apla den ehw logia...!!!!!!