ποσα χρώματα έχει μέσα του ένας κήπος..
και πόση ησυχία στα προάστια.
Πίσω από τους φράχτες και κάτω από τη συκιά, γυρίζει ο κόσμος σε ένα καρουζέλ αναμνήσεων.
Ονειρευομαι ακόμα απέναντι στον ουρανο, κι ειναι κι αυτό ενα θρασος.
από τοτε που αποφάσισα οτι δεν υπάρχει θεος, αποφάσισα να πιστευω σε μενα.
Καπως έτσι,
μου ήρθε τρεις φορες να κλαψω, και δεν ηταν απο ευτυχια.
μαζί με τα αμορτισερ, μπλοκαρε και η διαχειρηση του θυμικού μου.
" Ήταν εντελώς ησυχία..."
ένιωσα, ξάφνου, για ένα λεπτό, ισορροπια
"Δεν είχα καμια υποχρεωση και κανεις, δεν είχε καμία υποχρέωση απέναντι μου."
Ήταν ακομα μουχρωμα, στα 21, και η ζωη απλώθηκε μπροστά μου,
σαν το σύνεφο που εκοβε βολτες πάνω από τα μάτια μου και αποφασισα οτι δεν μου χαλαει τον ουρανο απλά τον κάνει φοντο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου