θάλασσα.

Ι.

Άνοιξε τα μάτια του τόσο πολύ

που πόνεσε το γαλάζιο

χώθηκε στις μαύρες τρύπες της ίριδας

και τράβηξε στα άκρα τους

ακτινωτούς δίσκους

ωσότου άνοιξαν και χώρεσαν 

όλα τα χρώματα τ'ουρανού..

ΙΙ.

θνητότητα, το μυαλό ταξιδεύει, πιο μακριά, το σώμα ένα κουφάρι που θα σαπίσει. Το μυαλό πετάει, τα μάτια πετάνε, το στέρνο πάλλεται. Η ψυχή.

Ένα κίτρινο αγριολούλουδο στην καφετιά άμμο. 

Ανικανοποίητο, η φύση όπως μας δόθηκε. Άγρια για να αγριεύουμε, άγρια για να ημερεύουμε. Το πράσινο είναι μια ψευδαίσθηση. Από κοντά βγαίνει το χώμα. Το χώμα νοτίζει, το χώμα γεννά. Το χώμα είναι αιώνιο. Το χώμα πλάθει, το χώμα κρύβει. Ξερά χόρτα και απόβλητα των δέντρων. 

Μια φυσική διαδρομή έχει την αξία ενός ονείρου. Μια καλοφτιαγμένη πορεία, μια αλληλουχία εικόνων, ή ένα βύθισμα στο ασυνείδητο;

Το φως πέφτει, η θάλασσα βράζει. Το σώμα μου κινείται σε μα μελωδία που δεν ακούγεται. Πηγή της αρμονίας, μητέρα του νου.

ΙΙΙ.

Η θάλασσα είναι απέραντη και άπειρη και 

ο ορίζοντας είναι το μέτρο της αδυναμίας μας.

ΙV.

άγκυρα, το αρχετυπικό σύμβολο.

Η γοητεία. Ποιά γοητεία;

Η γοητεία του ταξιδιού, της μοναξιάς, της δουλειάς.

Έφυγες. Γιατί έφυγες;

Ταξιδεύεις κι όμως είσαι λίγα λεπτά μόνος. 

Λίγα λεπτά, λίγα χιλιόμετρα. Ο χρόνος και ο χώρος μπλέκονται.

V.

Πρέπει.... να ρουφήξω τα σύννεφα

πριν πέσει το σκοτάδι.

VII.

Κόκκοι, κόκκοι, κόκκοι η άμμος.

Βουνά, λόφοι.

Η ζωή είναι ένα μετέωρο βήμα πάνω τους.

Νιώθω

αν θα πατήσεις ένα σύννεφο,

θα σε κάψει η αρμονία του κόσμου

αλλιώς θα πέσεις

ως το βάθος στο νωπό χώμα.

VIII.

Το κεφάλι μου ενώνεται με τον ουρανό,

νιώθω μιαν ανάταση

μα δεν μπορεί να 'ναι το σώμα μου

Αυτό το ασθενικό κουφάρι,

κρατάει το μέτρο με τη γη

καθώς πετάει η ψυχή μου πέρα εκεί 

που δύει ο ήλιος.

Χάθηκε.